 |
 |
 |
 |
|
De Ganges en de Brahmaputra vinden hun weg naar de golf van Bengalen |
Geschiedenis
Het gebied wat heden ten dagen Bangladesh wordt genoemd, heeft een rijke geschiedenis als gevolg van de immigratie van allerlei culturen. Rond het jaar 1200 werden de Hindoeïstische en Boeddhistische dynastieën verdrongen door Moslim bezetters en onder hun invloed werd de meerderheid van de bevolking in het oostelijke deel van Bengalen bekeerd tot de Islam. Sindsdien speelt de Islam een cruciale rol in de geschiedenis van de regio en in de politiek. In de 16de eeuw werd het gebied deel van het grote Moghul keizerrijk.
In de tweede helft van de 15de eeuw bereikten handelslieden uit Portugal en missionarissen Bangladesh. Zij werden gevolgd door vertegenwoordigers van de Nederlandse Verenigde Oost-Indische Compagnie, de Fransen en de Britten. Gedurende de 18de en 19de eeuw wisten de Britten hun administratieve invloed geleidelijk aan uit te breiden. In 1859 werd het gebied geplaatst onder Brits gezag, deel uitmakend van een kolonie die zich uitstrekte van de Indus rivier in hedendaags Pakistan in het westen tot en met het huidige Bangladesh in het oosten.
In de 19de eeuw en in het begin van de 20ste eeuw, werd er steeds meer druk uitgeoefend door Islamitische en Hindoe leiders op de Britse regering om het gebied een bepaalde mate van zelfstandigheid toe te kennen. Deze beweging werd met name geleid door het Hindu Indian National Congress. Doordat deze hele beweging erg gericht was op het Hindoeïstische bevolkingsdeel, besloten de Moslim leiders tot de oprichting van de All-India Muslim League in 1906. Hoewel beide bewegingen hetzelfde doel voor ogen stond, lukte het hen niet om overeenstemming te bereiken over de religieuze, economische en politieke rechten van de Moslim bevolking. In de periode daaropvolgend was er sprake van een toenemende spanning tussen de verschillende bevolkingsgroepen.
Het idee om een onafhankelijke staat voor Moslims op te richten werd geboren in de dertiger jaren van de vorige eeuw. Al gauw kreeg dit idee steeds meer aanhang onder Moslims in Brits India. Op 23 maart 1940 sprak Muhammad Ali Jinnah zich openlijk uit voor een aparte Moslim staat in de 'Pakistan Resolution' voor die regio's in Brits India waar Moslims een meerderheid van de bevolking vormden.
Na de tweede wereldoorlog nam de druk vanuit de internationale gemeenschap op het Verenigd Koninkrijk toe om India onafhankelijk te maken. De Congress Party en de Muslim League waren echter niet in staat overeenstemming te bereiken over een grondwet en een interim regering samen te stellen. In 1947 werd Brits India dan ook opgesplitst in twee onafhankelijke landen: India en Pakistan. Pakistan zou bestaan uit 5 provincies: 4 in West Pakistan en 1 provincie in het oosten van het voormalige Brits India, ruim 1600 kilometer verder naar het oosten.
De geschiedenis van Pakistan gedurende de eerste 25 jaar van haar bestaan werd gekenmerkt door politieke instabiliteit en economische moeilijkheden. De regering was voornamelijk in handen van een kleine elite uit West Pakistan en nagenoeg alle beschikbare gemeenschapsgelden werden gebruikt voor de ontwikkeling van de westelijke provincies. Dit leidde tot spanningen tussen Oost en West Pakistan.
Toen de uit Oost Pakistan afkomstige Awami League (AL) onder leiding van Sheikh Mujibur Rahman 167 van de 313 zetels in het parlement wist te veroveren en de Oostelijke provincie meer zelfstandigheid wilde geven, greep het leger in. Mujibur Rahman werd gevangen genomen en de AL werd verboden. Meer dan 10 miljoen Bengalen vluchtten naar India waar ook een eigen provinciale regering werd gevormd. Dit alles leidde tot een bloedige en gruwelijke oorlog in november 1971. Op 16 december 1971 gaven de West Pakistanen zich over en werd Oost Pakistan een onafhankelijk land: Bangladesh.
Het vrijheidsmonument in Savar Dhaka herinnert de Bengalen nog dagelijks aan hun in 1971 met veel bloedvergieten verworven onafhankelijkheid.
copyright Mother & Child Foundation | design by dare to design*